Ακόμα ταξιδευω στα γλυκα σου ματάκια... Μελοπρασινα... Σαν 2 λιμνες ομορφες, που στα κρυστάλλινα νερα τους εχουν αδειασει οι νυμφες της φύσης, τονους απο μελι και νεκταρ των θεων...
Στα αυτια μου σβηστηκαν ολοι οι ηχοι... Ακουγεται μονο το κελαρυστο γέλιο σου.... γαργαρο σαν το νερο...
Κι όταν έρχεται η ωρα που τα πικρα λόγια αυτου που αγαπησα απτην μερα που γεννηθηκα, έρχονται στη μνήμη μου κ σαν καλοακονισμενα μαχαίρια χαραζουν την καρδια μου, όταν οι υποσχέσεις πως θαναι πάντα κοντα, μοιάζουν να αργοσβηνουν... Αχνοφαινονται στον ορίζοντα μισοσβησμενες... Τότε μονο η μορφη σου μπορει να σβησει αυτο τον πόνο.
. Κι εκείνη;;; Εκείνη που εως πριν 5 χρόνια λατρευα... Εκεινη που η καθε λεξη που βγαίνει απτα χείλη της,σταζει φαρμακι πικρο...λέξεις που έχουν το όνομα μου πανω..., Πως να γλυτώσει η ψυχη μου απτα βελη...;;; Πως "αγαπαει" τον καρπο εκεινων που μισει;
. Όταν ηρθες ολα αλλαξαν μεσα μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου